Pathways, 2024

Wanneer een performer opdaagt, verandert de sculptuur Pathways (2024) in een performance. Op andere momenten blijft het een vreemd soort motor.

Pathways (2024) bestaat uit een reeks kille, machinale objecten die je eerder in een fabriek of garage verwacht. Niet in een kunstpark. Waarom bracht Roger Hiorns dit industriële materiaal hier? Hoort dit wel thuis in een museum? Hij vertelt het ons niet, de kunstenaar blijft nadrukkelijk afwezig. De sculptuur houdt ons op afstand.

Maar tijdens performances kom je dichterbij. Dan gaat een springlevende, naakte jongeman in interactie met het werk. Je voelt de poëtische aantrekkingskracht van het naakte jongvolwassen lichaam. Wie de jongen is, kom je niet te weten. Kan het een zelfportret van de kunstenaar zijn? We kunnen enkel dromen.

Zo lokt het werk ons in de paradox tussen leven, jeugd en fantasie langs de ene kant, en de strenge, rationele wetmatigheden waarmee we onze levens organiseren. Het wellustige, lijflijke leven versus passiviteit en steriliteit.

Te zien in de tentoonstelling als nummer 3 op de wandelroute.