The Parts, 2020-2021

9 Parts

In een bepaald soort heden krijgt haast elk opgedolven feit uit het verleden beangstigend accurate voorspellende kwaliteiten. 

Waarom zorgt precies dit moment ervoor dat we onze opgeslagen herinneringen een grote impact toedichten? Is het de verrassende vaststelling dat we buiten de crisis überhaupt gevoelens hadden? 

Dat we ooit naar buiten gingen, elkaar terloops aanraakten, samenkwamen? Dat we ons zelfs zonder dat er een pandemie woedde ooit geïsoleerd of alleen voelden? 

Die elementen van het verleden, dat zijn geen wonderen of voortekenen. De aanwijzingen die we zoeken waren er altijd al, maar hun betekenis stond niet vast: die evolueert mettertijd. De context verandert wat we zien en hoe we onszelf toestaan om dat te weten. 

Hoeveel van wat we zien is verzonnen? 

8 Parts

Als mensen vragen wat we toen deden (en op een dag zullen ze dat doen), dan zeg ik: we aten een vanille-ijsje leunend tegen de motorkap van de auto en zeiden het is een fooi terwijl de gehandschoende hand van de serveerster ons deed ineenkrimpen. 

We speelden in koude parken, keken hoe de tulpen bloeiden en wachtten op de echte lente, in de overtuiging dat de warmte de verspreiding zou stoppen. 

Ik sneed een harde radijs in schijfjes met een bot mes, schoot uit en doorboorde mijn middelvinger. Ik deed er thuis een pleister omheen, omdat ik niet naar het ziekenhuis wilde. 

Mijn moeder belde vanuit ons gezamenlijke isolement maar kon me niet bereiken en liet een voicemail achter waarin ze zich verontschuldigde voor elke keer dat ze me in verlegenheid bracht of mijn vertrouwen beschaamde -- niet voor het eerst, maar het blijft zeldzaam. 

Onze tijd was vol: we hadden benzine, we hadden geld, we hadden eten, we hadden bloed, genoeg bloed om te verspillen.

7 Parts 

In afzondering stel je je voor dat je een andere, betere versie van jezelf zou kunnen worden: iemand die tuiniert, iemand die kalm is.

Als de wereld stilvalt en je plotseling zelf voor alles moet zorgen, waar focus je dan op: geld verdienen? Maaltijden bereiden? Zingeving? 

Voldoening kan net zoveel vormen aannemen als teleurstelling. Of misschien is dit het goede nieuws: zelfs waar je niet heen kunt, daar ben je. 

Toch lijkt het erop dat oprechte hulp alleen in het geheim kan plaatsvinden. De schaduwinstelling van vriendelijkheid. Het deel van jou dat woedt onder al die tederheid.

Naar aanleiding van ingrijpende maatschappelijke gebeurtenissen hield Chloë Bass snapshots en dagboeknotities bij. In haar kunstwerken verbindt ze dit persoonlijk archief met de officiële berichtgeving. Zo herinnert ze ons eraan dat de grote historische gebeurtenissen onlosmakelijk verweven zijn met diepmenselijke ervaringen. 

Ze begon de reeks in 2018 op Instagram en stelt die op verschillende manieren tentoon. Hier verschijnen ze als drie series tekstborden in openlucht. Ze liet de snippers ook drukken op T-shirts en andere kleren waarmee ze performers een choreografie laat uitvoeren. Performers in Bass’ kostuums worden dan de vertolkers van haar persoonlijke archiefstukken. 

The Parts reflecteert over de verhalen die we over onze samenleving vertellen. Als sculptuur, via social media en in levenden lijve. Het werk nodigt uit om even stil te staan bij het kruispunt tussen onze kleine levens en de grote maatschappelijke kantelpunten. Als poging om de vele grote crisissen te helpen verwerken en ons ook te leren verhouden tot de ingrij pende ontwikkelingen om ons heen.

Te zien in de tentoonstelling als nummers 11, 28 en 30 op de wandelroute.